User Profile

..., which meant the shit I was in was deeper than the Mariana Trench.

— Hammered by Kevin Hearne (Page 35)

Mammea is opgerezen, als ware dit verzoek van den keize3r een teeken, dat de vergadering eindigt, en omdat zij rijst, rijst ook de oude Moeza... O, achter heur aandoeningloos masker van rimpels in grijs golvend haar is nauwlijks te ontwaren de ontroostbare rouw over het kleinkind, dat zij meer dan zich lief had... dat zij hier... door Alexanders mond hoorde verguizen... dat zij hier van zijn naam, waarmeê zij hem drie jaren noemden, hoort ontrooven, maar, terwijl zij rijst, zien hare hooghartig nergens heen starende, het àl overdwalende oogen... den Tempel daar ginds... in Emessa... het heerlijke kind zich wringend in den Dans... ziet zij nog eens de zestigduizenden, die zijn gekomen van Tyr, van Sidon, van Damascus, van Heliopolis, zelfs van JHeruzalem... ziet zij nog éens — o, zóo lang is het niet geleden! — de razende extaze en de smachtende liefde der zich dood pletterende Menigte... de handen, die strekken... de kussen, die vliegen... en ziet zij vooral het kind, het aanbiddelijke kind, het godschoone kind, het wonder, dat hij was: te groot wonder, te aanbiddelijk, te godschoon voor deze wereld, waarheen hem verbande het Onuitsprekelijke Licht en vernederde om ondoorgrondelijk noodlotmysterie... ook al incarneerde hij, zooveel hij vermocht, in de Man-Maagd, de Middelaar, de Zon op Aarde, in de grootste godheerlijkheid, die op aarde ooit was en wezen zoû...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 358)

Nauwelijks enkelen kijken toe, hoe het lijk, dat het wat erbarmend òverwascht, voortdrijft meê met den stroom... voortdrijft met àndere lijken meê... onder de zonnelucht, die ros is overwalmd van de smokingen verder op en dichtbij... Nauwelijks enkelen, die toekijken... Onder die enkelen de Moor, die een smartkreet heeft uitgeschreeuwd, een kreet tè smartelijk voor pijn alleen, die hij om zijn wonden mocht hebben... En van de brug, op de zelfde plaats waar wat gesleept werd, werd wèg in het water gesmeten, smijt zich de Moor in het water en terwijl hij spring, verliest hij zijn lendedoek en zièn die andere enkelen, dat hem zijn ingewand vloeit lillende diepe buikwond uit. De Moor! De Moor!! Zij herkennen hem: de Moor van het Hoerekind... Zie, hij drijft mede met den stgroom; zwemt hij, zwemt hij nog waarlijk...? Ja, ja zie, hij zwèmt; een slag, nog een paar slagen: zie, hij heeft bereikt het lijk... het lijk van Antoninus... zie, zijn armen... o zie toch!... omhelzen Antoninus' door den Tiber gewasschene voeten, voeten, die dànsten eenmaal... het éenige, wat van dàt dáar herkenbaar nog is...!! Zie, zijne lippen drukken zich er op tot een zoen... Zie, zij drijven samen; wèg, weg drijven zij samen...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 353)

— Aristomachos! snikhuilt het kind uit. Ben je gewond? Ben je gewond?! — Ginds... voór het Palatium... Wij waren velen... Ik had voor je, Antoninus, den Palatinus willen veroveren... O, het was geen dwaasheid: wij waren zoo velen... jeàllen trouw... Maar zij... helaas... zij hadden... de overmacht... Je zal zien misschien, Antoninus, als je morgen met Antiochianus... zegeviert... àl hun lijken... om het Septizonium, dat brandt... àl de lijken van wie je trouw bleven... wie je aanbaden... tot hun dood toe... Antoninus, ze hebben me... op een schild... gebracht tot hier! Om je te zièn... voor het laatst te zien...! Herinner je...: voor het eerst... zag ik je te Nicomedië... Ik kwam met Antiochianus... met het gezantschap... om je over te brengen de hulde... van den Senaat, de liefde van Rome... Toen ik je zag voor het eerst... Antoninus... dànste je... Je danste... Je lachte ons toe... Ik heb het nooit vergeten: je lachte mij toe... Je lachte mij toe, Antoninus... Je wrong je, ik zàg je... en ik had, daár, op dat oogenblik, voor je kunnen sterven... zoo als ik nù voor je sterven zal...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 348)

Zoo mishandeld, zoo rillend gebroken, ellendig, zóo koud en bang voelt zij hem mènschelijk tegen haar moederlijf, als zij nog nooit hem gevoeld heeft. Het is of al zijne goddelijkheid, om welke zij vaak zelve vroom heeft gehuiverd, van hem àf is gevallen, aan flarden gescheurd als een etheriesch, gouden weefsel der goden... Zij, moeder, houdt in haar armen een kind, dat het koud heeft van armoede en van angst: meer houdt zij niet... Helegabalus omhelst zij niet, Antoninus zelfs omhelst zij niet: zij omhelst niet meer dan een menschelijkheid, die goddelijkheid is geweest, en zij wordt zich die neêrstorting uit warmen hemel op ijskoude wereld zóo wanhopig hel duidelijk bewust, dat zij uitbarst in snikken en hem smartelijk pletterdicht omhelst tegen zich aan, uitroepend den naam, dien zij hem sedert jaren niet meer gegeven heeft: — O mijn Bassianus, o mijn Bassianus, o mijn àrme Bassianus!!

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 347)

Nooit had hij Emessa moeten verlaten! Daár had hij moeten dansen blijven, eeuwig jong, of vroeg dood, en òp in het Licht gevaren! Waarom heeft Moeza hem keizer gemaakt! Hij is geen keizer geweest! Had zij Alexander maar keizer gemaakt, en hem te Emessa gelaten. Maar dan... dan had hij Hierocles niet gekend! O, zoo te lijden, te lijden van koû in zijn naar warmte smachtende ziel, zoo razend en smartelijk te lijden in die van pijjn gemartelde ziel, en doòr die pijn nog te voelen, als een brànd door ijskoude heen, die haàt, die haàt tegen het snotjong, dat zij hem nog hebben gedwongen te naderen als gelijke, met de armen tot omhelzing ge-opend en met de lippen toegestoken tot zoen! O, en wat nu, wat nu??

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 339)

De troepen juichen niet meer. Op het commando van de praefectus-praetoria hebben zij gejuicht; nu, schrap in den wind zich zettend, wachten zij af, militair. Langzaam gaat de stoet door de Hoofdstraat des Kamps en met de ivoren staven groeten de Consuls... Eerst schuchter bij het Praetorium, klaart een heftiger gejuich op uit den wind, onduidelijk eerst, verwaaid, maar dan beslister uitklankend in duidelijkheid: — Heil, heil de verheven Consuls! Dat is nog het Volk, dat juicht! Maar Antiochianus commandeert nu de langs den weg opgestelde troepen, voetvolk en paardvolk, bulderend: — Diï te servent, Antonine! — Alexander, Diï te servent! — Heil, heil Alexander! juicht het razende Volk na. Heil Aurelius Alexander Caezar Aug... — Stt!! dreigen hastati, veliten en hunne centurioenen en ordinariï donderen, juist voor dat de consulaire statie-kar aantriomfeert: — Bij alle goden: niet Caezar Augustus roepen! — En een week geleden mochten we wèl! — De keizer alleén is Augustus! — Dan maar: heil Aurelius Alexander Caezar! schreeuwbrult het Volk. — Heil Augustus!! schreeuwt een stem na. Het is niet duidelijk, wien heil wordt geroepen, den keizer, den Caezar... en Antiochianus commandeert... De troepen bulderen: — Diï te servent, Antonine! ...Het volk zwijgt, staart naar den keizer, die groet met zijn ivoren staf. — Alexander, Diï te servent! bulderen de troepen nu. — Hèil, hèil Alexander!!! schreeuwbrult het razende Volk. Heil Aurelius Alexander Caezar! Heil onze geliefde Caezar! Hei9l onze heerlijke Alexander! Heil Alexander! Hèil Alexànder!!

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 332)

Men mist de keizerin, Annina Faustina: of is zij als Cornelia Paula, als Aquilia Severa, verstooten al weêr? Huwt de keizer dra voor de vierde maal? Welke Gemaal zal hij na Hierocles huwen? Zijn de gunstelingen àllen verbannen? Het Volk ziet niemand der bende...

— De berg van licht by Louis Couperus (Page 332)